"Ό,τι μας αξίζει έρχεται...όταν "προκαλούμε" τη ζωή μας θετικά!!!
Θα μπορούσε να μοιάζει με ηρωίδα σύγχρονου παραμυθιού...! Η Ευρυδίκη ξεκίνησε το ταξίδι της στην απεραντοσύνη της μουσικής με μια αγκαλιά από "θεία" δώρα (όπως φωνή, ταλέντο, ήθος και άλλα σπουδαία εφόδια) για να ζήσει το όνειρό της... Σήμερα, με το ίδιο γλυκό χαμόγελο και εκείνο το παιδικό πείσμα να φτάσει ό,τι η καρδιά επιθυμεί, αλλά παράλληλα με την ωριμότητα να βγαίνει δυνατή ακόμα και απ' τις πιο δύσκολες στιγμές, η Ευρυδίκη "όσο φεύγει γυρίζει" στα "πιστεύω" της και σ' αυτά που αληθινά αγαπάει να τραγουδά! Η συνάντησή μας στο "Matrix" της Γλυφάδας ένα άκρως καλοκαιρινό απόγευμα του Μαΐου μου άφησε ως ανάμνηση αυτή τη συνέντευξη, τη θετική της ματιά απέναντι στα πράγματα και τη γενναιοδωρία της ψυχής της να νιώθει ικανοποιημένη με αυτά που η ζωή της έχει προσφέρει...
Music Corner: Σε συναντώ έπειτα από ένα μικρό προγραμματισμένο κύκλο εμφανίσεων που πραγματοποίησες στην επαρχία παρέα με τον Δημήτρη Κοργιαλά. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου απ' τις τελευταίες σας συναυλίες εκτός Αθηνών;
Music Corner: Σε συναντώ έπειτα από ένα μικρό προγραμματισμένο κύκλο εμφανίσεων που πραγματοποίησες στην επαρχία παρέα με τον Δημήτρη Κοργιαλά. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου απ' τις τελευταίες σας συναυλίες εκτός Αθηνών;
Ευρυδίκη: Επειδή γενικά είμαστε μια παρέα που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί απ' τον Οκτώβριο, όλο αυτό μου φαίνεται λίγο σαν περιοδεία κάνοντας όμως πάρτυ κάθε φορά! Ξέρεις, δεν αισθάνομαι ότι φεύγω απ' το σπίτι μου και πηγαίνω κάπου αλλού... Φυσικά, έχω αγωνία για τον κάθε χώρο που θα εμφανιστούμε αλλά επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η ενέργεια πάνω στη σκηνή, περνάμε πάντα πάρα πολύ καλά. Πηγαίνουμε σε όμορφους και ζεστούς χώρους και ο κόσμος μας υποδέχεται με μεγάλη αγάπη. Τελευταία βρεθήκαμε στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου τραγουδήσαμε, παρουσιάσαμε τη δουλειά μας και περάσαμε πάρα πολύ όμορφα. Περιμένω με ανυπομονησία κάθε καινούργια εμφάνιση...
MC: Τι θέλεις να χαρακτηρίζει τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι;
Ευρυδίκη: Επειδή μιλάς για συνεργασία, στη δουλειά μου πάντα είμαι πάρα πολύ απαιτητική. Αυτό θέλω να έχουν και οι συνεργάτες μου απέναντι σε μένα έτσι ώστε να βγαίνει το καλύτερο αποτέλεσμα. Άρα πρέπει να υπάρχει συνέπεια, πάρα πολλή όρεξη και κέφι. Όταν βλέπω ότι οι συνεργάτες μου αντιμετωπίζουν τη δουλειά με τον ίδιο τρόπο που την αντιμετωπίζω και 'γω, τότε αποκτώ μεγαλύτερη όρεξη και ανυπομονώ να βγούμε στη σκηνή και να τραγουδήσουμε! Δεν είμαι, νομίζω, περίεργη... Αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι να βγαίνει σωστά η δουλειά μας. Ξέρεις, αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου είναι η τεμπελιά. Χαίρομαι όταν όλοι είναι "τελειομανείς", δείχνουν πως δεν τους κουράζει τίποτε και αποζητούν το καλύτερο. Ευτυχώς που φέτος συνεργάζομαι με ανθρώπους που είναι σαν και μένα.
MC: Πάμε στη τελευταία σου δισκογραφική δουλειά... Φέτος επιστρέφεις στα δισκογραφικά δρώμενα με το "Όσο φεύγω γυρίζω". Τι δηλώνει ο τίτλος; Εμένα μου έδωσε την εντύπωση πως όσο και αν φαίνεται πως απομακρύνεσαι, πάντα θα έχεις ως σημείο αναφοράς τη pop μουσική...
Ευρυδίκη: Είναι πολύ σωστό αυτό που λες... Είναι κάτι που δεν το έχω πει και 'γω προς τα έξω. Συνήθως σταματάμε στο γεγονός ότι είναι πάρα πολύ ωραίο το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά και πάρα πολύ ωραίος ως τίτλος, γι' αυτό και τον επέλεξα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό, έχει και μια ιδιαίτερη σημασία... Επιστρέφω πάντα σε πράγματα που μου αρέσουν και που αγαπώ.
MC: Αισθάνομαι πως δισκογραφικά ένας καινούργιος κύκλος άνοιξε με την κυκλοφορία αυτού του cd και ένας πρώτος κύκλος έκλεισε με το "Όλα δικά σου", το οποίο "σφραγίστηκε" και με την 10 χρόνων παρουσία σου στη μουσική πραγματικότητα...
Ευρυδίκη: Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, γι' αυτό και πολλές φορές αισθάνομαι ότι είναι σαν να ξεκινάω απ' την αρχή. Ένας δεύτερος κύκλος που, καταρχήν, ξεκινάει με καινούργιες συνεργασίες... Για δέκα χρόνια δουλεύαμε αποκλειστικά μαζί με τον Γιώργο Θεοφάνους και τώρα έκανα μόνη μου το πρώτο μου βήμα, παρέα με ανθρώπους που γνώρισα τα τελευταία δύο χρόνια. Δουλέψαμε πάρα πολύ, "κολλήσαμε", γίναμε πάνω απ' όλα φίλοι και γι' αυτό το λόγο αυτή η δουλειά είναι πάρα πολύ σημαντική για μένα. Δεν είναι μόνο ότι έκανα μια δουλειά με δεκατρία πολύ ωραία τραγούδια, είναι και το γεγονός ότι δούλεψα πολύ, κάνοντας μόνη μου πράγματα όπως τα ήθελα.
MC: Απευθύνεσαι σε κατά βάση νεαρές ηλικίες μ' αυτό το cd... Δεν θα επεδίωκες να "μιλήσεις" σε ένα κοινό μεγαλύτερης ηλικίας, που ενδεχομένως θεωρείται πιο σεβαστό;
Ευρυδίκη: Καταρχήν, δεν υποτιμώ ανθρώπους οποιασδήποτε ηλικίας. Είτε είναι παιδάκια είτε είναι μεγάλοι, ώριμοι άνθρωποι, για μένα είναι το ίδιο απ' τη στιγμή που τους αρέσουν τα τραγούδια μου, τα αγαπούν και τα τραγουδάνε. Να σου πω κάτι; Απ' τη στιγμή που τα τραγούδια μου "μιλάνε" στη δική μου τη ψυχή - που εγώ δεν είμαι "πιτσιρικάκι" πια, έχω περάσει απ' αυτό το στάδιο αλλά θεωρώ και τον εαυτό μου πολύ πιο ώριμο από τότε που ήμουν 18 χρονών - πιστεύω πως μπορούν να μιλήσουν και σε ανθρώπους της ηλικίας μου, αλλά και σε μεγαλύτερους ακόμα.
MC: Θεωρείς απαραίτητο ο καλλιτέχνης να αφουγκράζεται τον παλμό της εποχής του;
Ευρυδίκη: Ναι, νομίζω ότι πρέπει να προχωράμε σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής. Το πιο κακό που μπορεί να συμβεί σε κάποιον είναι να μείνει στάσιμος, με αποτέλεσμα να μην αγγίζει πια το κοινό. Ο κόσμος προχωράει, η ζωή μας αλλάζει, τα δεδομένα αλλάζουν. Για να μπορείς να πηγαίνεις μπροστά, σημαίνει ότι πρέπει να προχωράς σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής σου. Αλλιώς μένεις πίσω και δεν αφοράς πια κανέναν... Προσωπικά μ' ενδιαφέρει αυτό και δεν γίνεται εσκεμμένα. Είναι η ζωή η ίδια που μας προχωράει και βγαίνουν αυτά που βγαίνουν μέσα απ' τη μουσική μας. Τα θέματα αλλάζουν γιατί η ζωή μας αλλάζει.
MC: Πέρυσι το Φλεβάρη εμφανίστηκες για πρώτη φορά σ' ένα μουσικό χώρο όπως το "House of Art" και ήταν ιδιαίτερα θετικές οι γνώμες που εκφράστηκαν από άτομα του χώρου: Ενδεικτικά αναφέρω τον Γιώργο Δημητριάδη που ήταν εκεί και σε στήριξε απ' τη πρώτη live βραδιά στο "House of Art"... Άκουσα τη Ναταλία Γερμανού να λέει πως πριν αρκετά χρόνια σε είχε ενθαρρύνει για να τραγουδήσεις σε έναν τέτοιο χώρο... Η προσέλευση του κόσμου παράτεινε τις αρχικές προγραμματισμένες εμφανίσεις σου για έναν ακόμη μήνα... Εσύ γιατί τελικά άργησες τόσο πολύ να τολμήσεις κάτι τέτοιο;
Ευρυδίκη: Αυτό δεν εξαρτάται πολλές φορές μόνο από εμάς τους ίδιους. Είναι οι συγκυρίες τέτοιες, πότε δηλαδή σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις κάτι... Με όλες τις προηγούμενες δουλειές τύχαινε, αν θέλεις, να έχω και προτάσεις από διαφορετικούς χώρους, όπου ήταν ίσως και οι μόνοι χώροι που μπορούσα να προωθήσω τις συγκεκριμένες δουλειές. Μετά από μια αναγκαία "αποχή", που έγινε όμως επίτηδες για να ξαναδώ τα πράγματα από την αρχή και να καταλήξω στο τι είναι αυτό που θέλω τελικά, κατάλαβα ότι αυτό που μ' ενδιέφερε περισσότερο ήταν να εμφανίζομαι σε χώρους όπου να τραγουδάω αυτά που μου αρέσουν και να μην αναγκάζομαι να "μπαίνω μέσα σε καλούπια". Αυτό δεν σημαίνει ότι παλιότερα υποχρεωνόμουν να κάνω πράγματα. Όπου εμφανιζόμουν έκανα αυτό που επιθυμούσα και μάλιστα συνειδητοποιημένα, γιατί ήξερα ότι έπρεπε να κάνω πράγματα που ν' αρέσουν όχι μόνο σε μένα αλλά και στο κόσμο. Όμως αυτό από κάποια στιγμή και μετά άρχισε να με κουράζει και αναζητούσα κάτι τελείως διαφορετικό... Ήθελα για πρώτη φορά να κάνω κάτι που ν' αγγίζει μόνο εμένα, χωρίς να σκεφτώ αν αυτό θα έχει ανταπόκριση στο κόσμο. Τελικά όμως όταν κάνεις κάτι που πραγματικά σ' αρέσει, ο κόσμος το δέχεται και το καταλαβαίνει.
MC: Πιστεύεις ότι παίζει ρόλο το γεγονός ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να περάσει στον κόσμο την εντύπωση ότι εκτός από ταλαντούχος είναι και καλό παιδί;
Ευρυδίκη: Τα καλά παιδιά δεν με αφορούν και πολύ...! (γέλια) Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά όταν ακούω κάποιους να λένε "αχ, τι καλό παιδί που είναι", ο τρόπος που το λένε είναι σαν να σε λυπούνται κιόλας! Στο χώρο μας είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα που υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, πολλές φορές αθέμιτος ανταγωνισμός, και αν είσαι λίγο παραπάνω καλός απ' όσο πρέπει δεν καταφέρνεις να επιβιώσεις. Πρέπει να είμαστε λίγο πιο σκληροί...
MC: Η χαρά και η λύπη βιώνονται αλλιώς με το τραγούδι;
Ευρυδίκη: Βέβαια. Είναι δύο τελείως διαφορετικά συναισθήματα. Αυτό το βλέπω και απ' τον εαυτό μου. Όταν για παράδειγμα είμαι χαρούμενη, έχω τη διάθεση ν' ακούω πιο "ζωντανά" κομμάτια. Απ' την άλλη πλευρά, όταν είμαι λυπημένη επιθυμώ το αντίθετο. Πολλές φορές ακόμα και ένα τραγούδι μπορεί να μας "ρίξει" ψυχολογικά. Αν είσαι σε καλή διάθεση και ακούσεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι, μπορεί να σε ταξιδέψει κάπου μακριά, σε δικές σου εμπειρίες και καταστάσεις που σε είχαν κάνει να αισθανθείς "κάπως" και μ' αυτό τον τρόπο τις ξαναζείς... Τελικά η μουσική είναι αυτή που μιλάει στις καρδιές μας.
MC: Τραγουδάς rock κομμάτια στις live εμφανίσεις σου, ενώ και κάποια δικά σου τραγούδια χαρακτηρίζονται από έντονα rock στοιχεία... Εσύ στη ζωή σου πόσο "rock" είσαι;
Ευρυδίκη: Ξέρεις, είναι λίγο μπερδεμένη η έννοια του rock τελικά... Γενικά, είμαι ένας πάρα πολύ θετικός άνθρωπος. Δεν ξέρω αν είμαι rock ή όχι... (γέλια)
MC: Νιώθεις πως η ζωή σου χρωστάει πράγματα ή ως Ευρυδίκη χρωστάς πράγματα στον εαυτό σου;
Ευρυδίκη: Ωραία ερώτηση... Δεν πιστεύω ότι η ζωή χρωστάει πράγματα στο καθένα από εμάς. Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε τη ζωή μας. Αν αγαπάμε τον εαυτό μας και αν πιστεύουμε σ' αυτόν, αν σκεφτόμαστε πάντα θετικά και με τέτοιο τρόπο ώστε να "προκαλούμε" τη ζωή να μας δίνει πράγματα ή αυτά που πιστεύουμε ότι μας αξίζουν, τότε μας έρχονται! Έχω πιάσει και 'γω τον εαυτό μου πολλές φορές να "γκαντεμιάσω" τη τύχη μου μόνη μου, να ξυπνάω με πολύ κακή διάθεση και όλα να τα βλέπω μαύρα. Όταν είμαι έτσι, όλα είναι πραγματικά μαύρα και δεν υπάρχει περίπτωση ν' αλλάξει κάτι... Π.χ. σήμερα με βρίσκεις πάρα πολύ χαρούμενη! Σηκώθηκα το πρωί και είπα "η ζωή είναι ωραία"! Όταν αντιμετωπίζουμε τη ζωή με χαμόγελο, όλα πάνε μια χαρά... Και δεν φαντάζεσαι τι γίνεται απ' το πρωί! Μπορεί π.χ. να χτυπήσουν τηλέφωνα ή να γίνονται προτάσεις και ξέρεις γιατί; Γιατί νομίζω πως εμείς τα προκαλούμε!
ΜC: Τα "ναι" ή τα "όχι" καθορίζουν τελικά τη ζωή μας;
Ευρυδίκη: Αυτό είναι σχετικό... Αν έχει να κάνει με το πώς βλέπεις τη ζωή σου, τότε θα σου έλεγα ναι. Ναι στη ζωή, ναι στα όμορφα πράγματα... Αλλά πολλές φορές χρειάζεται να λέμε και "όχι", πρέπει να ξέρουμε πότε θα λέμε "όχι". Είναι καλό να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα σ' αυτά τα δύο. Το ίδιο συμβαίνει με το σωστό ή το λάθος, το καλό ή το κακό. Πρέπει να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τι είναι καλό και τι κακό για εμάς και ανάλογα να πράττουμε.
MC: Καθώς περνάει ο χρόνος και με τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζεις, πόσο εύκολο είναι να παραμείνεις μέσα σου παιδί;
Ευρυδίκη: Νομίζω πάρα πολύ εύκολο, για μένα ειδικά...! (γέλια) Μπορεί να ευθύνεται λίγο και ο γιος μου ο Άγγελος σ' αυτό... Όταν έχεις ένα παιδί στο σπίτι, ναι μεν ωριμάζεις και γίνεσαι υπεύθυνος άνθρωπος αλλά αν ξέρεις να διαβάζεις τα μάτια του παιδιού σου, παραμένεις και 'συ παιδί! Όταν βλέπεις τι θέλει και τι ανάγκες έχει από σένα και όταν μοιράζεσαι μαζί του τις χαρές, τις αγωνίες και τα παιχνίδια του τότε δεν μεγαλώνεις...!
MC: Να ξαναγυρίσουμε λίγο στο "Όσο φεύγω γυρίζω", μιας που σ' αυτό το album συναντάμε και τις πρώτες σου συνθετικές και στιχουργικές "απόπειρες". Ποια ήταν η μεγαλύτερη σου αγωνία σε σχέση με τις δικές σου δημιουργίες; Η διαδικασία της τελικής τους μορφής στο studio ή η διάθεση με την οποία θα τα υποδεχτεί ο κόσμος;
Ευρυδίκη: Και τα δύο. Αρχικά από τη στιγμή που αποφάσισα να τα συμπεριλάβω στο cd, ήθελα να "βγουν" προς τα έξω όσο πιο ωραία γίνεται. Βέβαια, όταν έχεις στα χέρια σου ένα καλό τραγούδι, ό,τι και να γίνει στην ενορχήστρωση, πάλι καλό θα παραμείνει. Η ουσία είναι στη μελωδία και στο στίχο. Άρα το θέμα ήταν να πάρω γενικά γνώμες απ' τους συνεργάτες και τους φίλους μου για το αν αξίζει το κόπο να μπουν σ' αυτό το cd. Δεν μπορούσα να είμαι αντικειμενική με τα δικά μου τραγούδια, γι' αυτό και έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο η γνώμη των φίλων μου. Από 'κει και πέρα, σαφέστατα αγωνιούσα και για το πως θα τα δεχτεί ο κόσμος.
MC: Το "Ως το τέλος του κόσμου" είναι ένα τραγούδι που μοιράζεσαι με τον Δημήτρη Κοργιαλά, το οποίο "κλείνει" το cd αλλά τελευταία "ανοίγει" την αυλαία των live εμφανίσεών σας. Πως προέκυψε η ιδέα του ντουέτου;
Ευρυδίκη: Το "Πιάσε με" και το "Θυμάμαι" ήταν τα πρώτα τραγούδια που γράφτηκαν απ' τον Δημήτρη Κοργιαλά πριν ακόμα γνωριστούμε. Το "Ως το τέλος του κόσμου" ήταν το πρώτο τραγούδι που δημιουργήθηκε αφού γνωριστήκαμε και αποτελεί ένα απ' τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Θεωρώ ό,τι είναι απ' τα πιο ερωτικά κομμάτια που τραγούδησα ποτέ. Από τη πρώτη στιγμή που γράφτηκε, ήθελα να το τραγουδήσουμε μαζί.
MC: Τη περασμένη σεζόν έκανες και το ντεμπούτο σου στο θέατρο, στη παράσταση "Ο βασιλιάς και εγώ". Εκεί αντίκρισα μια Ευρυδίκη εντελώς διαφορετική που προσαρμόζεται πολύ καλά και στις ανάγκες ενός θεατρικού ρόλου... σε αντίθεση με την Ευρυδίκη επί σκηνής που εμφανίζεται ιδιαίτερα εκρηκτική και δυναμική! Έχεις σκεφτεί να πειραματιστείς ποτέ σε κάτι ανάλογο, που θα διατηρεί τη θεατρική του υπόσταση έχοντας πάντα ως βάση το τραγούδι; Π.χ μια σκηνοθετημένη παράσταση όπως αυτή που είχε παρουσιάσει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο Βεάκειο;
Ευρυδίκη: Θα μου άρεσε πάρα πολύ... Έτσι κι αλλιώς, κάποιες φορές επιχείρησα να κάνω συναυλίες με πιο θεατρική άποψη, δηλαδή να υπάρχει σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια... Είναι κάτι που μ' ενδιαφέρει και που στο μέλλον ναι, σίγουρα θα ξαναεπιχειρήσω κάτι τέτοιο.
MC: Ποια ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα που σου "γέννησε" η δημόσια εκδήλωση αγάπης του Γιώργου Θεοφάνους στα φετινά βραβεία Αρίων; Η ζυγαριά "έγειρε" περισσότερο στην αμηχανία και την έκπληξη της στιγμής ή στη τρυφερότητα και την αγάπη που έχεις για έναν άνθρωπο που μοιράστηκες τόσα χρόνια από τη ζωή σου μαζί του;
Ευρυδίκη: Και τα δύο. Αρχικά ήταν η έκπληξη, δεν το περίμενα. Την ίδια στιγμή, μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα ήταν η συνειδητοποίηση ότι περάσαμε τόσα χρόνια μαζί, γι' αυτό είναι ο άνθρωπός μου και θα συνεχίσει να είναι, όπως είμαι και εγώ γι' αυτόν. Ένιωσα πραγματικά πως με τίμησε με αυτή την αφιέρωσή του...
MC: Τελευταία η Κύπρος μας βρίσκεται στο επίκεντρο των γεγονότων. Πρώτα η ένταξή της στην Ε.Ε. και έπειτα το άνοιγμα των συνόρων μετά από 29 ολόκληρα χρόνια... Πως βλέπεις την εξέλιξη των πραγμάτων; Πιστεύεις στην ύπαρξη μιας λύσης που θα δικαίωνε και τις δύο πλευρές;
Ευρυδίκη: Αυτό εύχομαι, γιατί, προς το παρόν, τα πράγματα δεν νομίζω ότι είναι και ιδιαίτερα ευνοϊκά απ' τη δική μας πλευρά. Ναι μεν έχουν ανοίξει κατά κάποιο τρόπο τα σύνορα, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι οι Ελληνοκύπριοι να πηγαίνουν απλά ως φιλοξενούμενοι στα σπίτια τους για ένα καφέ. Φυσικά δεν το έχουν καταφέρει όλοι αυτό, αφού υπάρχουν κάποιοι Τούρκοι που δεν ανοίγουν τα σπίτια και υποστηρίζουν πως είναι δικά τους... Ακόμα και αυτοί όμως που έχουν καταφέρει να δουν τα σπίτια τους, φεύγουν με μεγαλύτερη πίκρα ακόμα. Όμως είναι τόσο μεγάλος ο πόθος να ξαναδείς το τόπο σου, που αποφασίζεις να πας ακόμα και ως επισκέπτης... Το μόνο που βολεύει τον Ντενκτάς και τη "κυβέρνησή του" - γιατί στην ουσία κυβέρνηση δεν υπάρχει - είναι τα εκατομμύρια πια δολάρια που ο λαός υποχρεώνεται να αφήνει σε ένα παράνομο κράτος. Αυτό που φοβάμαι είναι μήπως "βολευτούν" μ' αυτή τη κατάσταση και οι Τούρκοι δεν επιδιώξουν μία ουσιαστική λύση. Ίσως, κατά κάποιο τρόπο, η όλη κατάσταση οδηγήσει τους ξένους να μην ασχοληθούν και πάρα πολύ σοβαρά με το πρόβλημά μας και σκεφτούν "αφού είμαστε έτσι όπως είμαστε, ποιος ο λόγος να προχωρήσουμε και σε μια λύση"; Δεν ξέρω, ελπίζω να κάνω λάθος...
MC: Αν η μουσική ήταν ικανή να ενώσει δυο λαούς, ποιο τραγούδι θ' αφιέρωνες σ' αυτούς που κρατούσαν μία χώρα μοιρασμένη στα δύο τόσα χρόνια;
Ευρυδίκη: Σαφέστατα το τραγούδι του Μάριου Τόκα "Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο", που τους στίχους έχει γράψει μια Τουρκοκύπρια...
MC: Η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε παλιότερη συνέντευξή της είχε πει: "Επάνω σε μια σκηνή είναι μια άλλη ζωή". Αν έτσι τη διαισθάνεσαι, πως θα τη περιέγραφες με λίγες λέξεις;
Ευρυδίκη: Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μια άλλη ζωή, ένας άλλος κόσμος... Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό που λίγοι μπορούν να το βιώσουν. Πολλές φορές ο κόσμος εισπράττει αυτό που εμείς αισθανόμαστε αλλά νομίζω πως τελικά δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό ακριβώς και πώς εμείς ζούμε πάνω στη σκηνή... Είναι κάτι που το νιώθει μόνο ο καλλιτέχνης και είναι αυτή η μαγεία που μας κάνει συνέχεια να θέλουμε να είμαστε εκεί. Όσες δυσκολίες και αν περάσουμε, όσες πίκρες κι αν υπάρχουν σ' αυτή τη δουλειά, η μαγεία τη στιγμή που τραγουδάς είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορείς να την ανταλλάξεις με τίποτα!
MC: Και ο ρόλος του κοινού πόσο επηρεάζει αυτή τη λειτουργία;
Ευρυδίκη: Είναι όμορφο, είναι πολύ σημαντικό το χειροκρότημα... Είναι όμως εξίσου σημαντικό να μην εξαρτόμαστε μόνο από αυτό. Αν δεν σε χειροκροτήσει το κοινό, είναι λάθος να "πέφτεις" ψυχολογικά και να μη μπορείς να ζήσεις αυτό που πρέπει να ζήσεις πάνω στη σκηνή. Αυτό εξαρτάται και από εμάς πολλές φορές, δηλαδή το τι μεταδίδουμε στο κοινό. Αν είσαι εκεί και περιμένεις απ' τον κόσμο να σε "ανεβάσει" για να μπορείς να τραγουδήσεις, δεν θα τα καταφέρεις. Πρέπει να έχεις πράγματα να δώσεις και πρώτα απ' όλα, πρέπει να το κάνεις για σένα.
MC: Και ποια είναι τα συναισθήματα όταν σβήσουν τα φώτα;
Ευρυδίκη: Είναι λίγο σκληρό όταν επιστρέφεις σπίτι σου γιατί νιώθεις σαν να έχει τελειώσει ένα όνειρο. Αλλά μπορείς να ονειρεύεσαι την επόμενη φορά και αυτό είναι το πιο όμορφο... Έτσι αυτό δεν σταματάει ποτέ
MC: Τι θέλεις να χαρακτηρίζει τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι;
Ευρυδίκη: Επειδή μιλάς για συνεργασία, στη δουλειά μου πάντα είμαι πάρα πολύ απαιτητική. Αυτό θέλω να έχουν και οι συνεργάτες μου απέναντι σε μένα έτσι ώστε να βγαίνει το καλύτερο αποτέλεσμα. Άρα πρέπει να υπάρχει συνέπεια, πάρα πολλή όρεξη και κέφι. Όταν βλέπω ότι οι συνεργάτες μου αντιμετωπίζουν τη δουλειά με τον ίδιο τρόπο που την αντιμετωπίζω και 'γω, τότε αποκτώ μεγαλύτερη όρεξη και ανυπομονώ να βγούμε στη σκηνή και να τραγουδήσουμε! Δεν είμαι, νομίζω, περίεργη... Αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι να βγαίνει σωστά η δουλειά μας. Ξέρεις, αυτό που δεν μου αρέσει καθόλου είναι η τεμπελιά. Χαίρομαι όταν όλοι είναι "τελειομανείς", δείχνουν πως δεν τους κουράζει τίποτε και αποζητούν το καλύτερο. Ευτυχώς που φέτος συνεργάζομαι με ανθρώπους που είναι σαν και μένα.
MC: Πάμε στη τελευταία σου δισκογραφική δουλειά... Φέτος επιστρέφεις στα δισκογραφικά δρώμενα με το "Όσο φεύγω γυρίζω". Τι δηλώνει ο τίτλος; Εμένα μου έδωσε την εντύπωση πως όσο και αν φαίνεται πως απομακρύνεσαι, πάντα θα έχεις ως σημείο αναφοράς τη pop μουσική...
Ευρυδίκη: Είναι πολύ σωστό αυτό που λες... Είναι κάτι που δεν το έχω πει και 'γω προς τα έξω. Συνήθως σταματάμε στο γεγονός ότι είναι πάρα πολύ ωραίο το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά και πάρα πολύ ωραίος ως τίτλος, γι' αυτό και τον επέλεξα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό, έχει και μια ιδιαίτερη σημασία... Επιστρέφω πάντα σε πράγματα που μου αρέσουν και που αγαπώ.
MC: Αισθάνομαι πως δισκογραφικά ένας καινούργιος κύκλος άνοιξε με την κυκλοφορία αυτού του cd και ένας πρώτος κύκλος έκλεισε με το "Όλα δικά σου", το οποίο "σφραγίστηκε" και με την 10 χρόνων παρουσία σου στη μουσική πραγματικότητα...
Ευρυδίκη: Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, γι' αυτό και πολλές φορές αισθάνομαι ότι είναι σαν να ξεκινάω απ' την αρχή. Ένας δεύτερος κύκλος που, καταρχήν, ξεκινάει με καινούργιες συνεργασίες... Για δέκα χρόνια δουλεύαμε αποκλειστικά μαζί με τον Γιώργο Θεοφάνους και τώρα έκανα μόνη μου το πρώτο μου βήμα, παρέα με ανθρώπους που γνώρισα τα τελευταία δύο χρόνια. Δουλέψαμε πάρα πολύ, "κολλήσαμε", γίναμε πάνω απ' όλα φίλοι και γι' αυτό το λόγο αυτή η δουλειά είναι πάρα πολύ σημαντική για μένα. Δεν είναι μόνο ότι έκανα μια δουλειά με δεκατρία πολύ ωραία τραγούδια, είναι και το γεγονός ότι δούλεψα πολύ, κάνοντας μόνη μου πράγματα όπως τα ήθελα.
MC: Απευθύνεσαι σε κατά βάση νεαρές ηλικίες μ' αυτό το cd... Δεν θα επεδίωκες να "μιλήσεις" σε ένα κοινό μεγαλύτερης ηλικίας, που ενδεχομένως θεωρείται πιο σεβαστό;
Ευρυδίκη: Καταρχήν, δεν υποτιμώ ανθρώπους οποιασδήποτε ηλικίας. Είτε είναι παιδάκια είτε είναι μεγάλοι, ώριμοι άνθρωποι, για μένα είναι το ίδιο απ' τη στιγμή που τους αρέσουν τα τραγούδια μου, τα αγαπούν και τα τραγουδάνε. Να σου πω κάτι; Απ' τη στιγμή που τα τραγούδια μου "μιλάνε" στη δική μου τη ψυχή - που εγώ δεν είμαι "πιτσιρικάκι" πια, έχω περάσει απ' αυτό το στάδιο αλλά θεωρώ και τον εαυτό μου πολύ πιο ώριμο από τότε που ήμουν 18 χρονών - πιστεύω πως μπορούν να μιλήσουν και σε ανθρώπους της ηλικίας μου, αλλά και σε μεγαλύτερους ακόμα.
MC: Θεωρείς απαραίτητο ο καλλιτέχνης να αφουγκράζεται τον παλμό της εποχής του;
Ευρυδίκη: Ναι, νομίζω ότι πρέπει να προχωράμε σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής. Το πιο κακό που μπορεί να συμβεί σε κάποιον είναι να μείνει στάσιμος, με αποτέλεσμα να μην αγγίζει πια το κοινό. Ο κόσμος προχωράει, η ζωή μας αλλάζει, τα δεδομένα αλλάζουν. Για να μπορείς να πηγαίνεις μπροστά, σημαίνει ότι πρέπει να προχωράς σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής σου. Αλλιώς μένεις πίσω και δεν αφοράς πια κανέναν... Προσωπικά μ' ενδιαφέρει αυτό και δεν γίνεται εσκεμμένα. Είναι η ζωή η ίδια που μας προχωράει και βγαίνουν αυτά που βγαίνουν μέσα απ' τη μουσική μας. Τα θέματα αλλάζουν γιατί η ζωή μας αλλάζει.
MC: Πέρυσι το Φλεβάρη εμφανίστηκες για πρώτη φορά σ' ένα μουσικό χώρο όπως το "House of Art" και ήταν ιδιαίτερα θετικές οι γνώμες που εκφράστηκαν από άτομα του χώρου: Ενδεικτικά αναφέρω τον Γιώργο Δημητριάδη που ήταν εκεί και σε στήριξε απ' τη πρώτη live βραδιά στο "House of Art"... Άκουσα τη Ναταλία Γερμανού να λέει πως πριν αρκετά χρόνια σε είχε ενθαρρύνει για να τραγουδήσεις σε έναν τέτοιο χώρο... Η προσέλευση του κόσμου παράτεινε τις αρχικές προγραμματισμένες εμφανίσεις σου για έναν ακόμη μήνα... Εσύ γιατί τελικά άργησες τόσο πολύ να τολμήσεις κάτι τέτοιο;
Ευρυδίκη: Αυτό δεν εξαρτάται πολλές φορές μόνο από εμάς τους ίδιους. Είναι οι συγκυρίες τέτοιες, πότε δηλαδή σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις κάτι... Με όλες τις προηγούμενες δουλειές τύχαινε, αν θέλεις, να έχω και προτάσεις από διαφορετικούς χώρους, όπου ήταν ίσως και οι μόνοι χώροι που μπορούσα να προωθήσω τις συγκεκριμένες δουλειές. Μετά από μια αναγκαία "αποχή", που έγινε όμως επίτηδες για να ξαναδώ τα πράγματα από την αρχή και να καταλήξω στο τι είναι αυτό που θέλω τελικά, κατάλαβα ότι αυτό που μ' ενδιέφερε περισσότερο ήταν να εμφανίζομαι σε χώρους όπου να τραγουδάω αυτά που μου αρέσουν και να μην αναγκάζομαι να "μπαίνω μέσα σε καλούπια". Αυτό δεν σημαίνει ότι παλιότερα υποχρεωνόμουν να κάνω πράγματα. Όπου εμφανιζόμουν έκανα αυτό που επιθυμούσα και μάλιστα συνειδητοποιημένα, γιατί ήξερα ότι έπρεπε να κάνω πράγματα που ν' αρέσουν όχι μόνο σε μένα αλλά και στο κόσμο. Όμως αυτό από κάποια στιγμή και μετά άρχισε να με κουράζει και αναζητούσα κάτι τελείως διαφορετικό... Ήθελα για πρώτη φορά να κάνω κάτι που ν' αγγίζει μόνο εμένα, χωρίς να σκεφτώ αν αυτό θα έχει ανταπόκριση στο κόσμο. Τελικά όμως όταν κάνεις κάτι που πραγματικά σ' αρέσει, ο κόσμος το δέχεται και το καταλαβαίνει.
MC: Πιστεύεις ότι παίζει ρόλο το γεγονός ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να περάσει στον κόσμο την εντύπωση ότι εκτός από ταλαντούχος είναι και καλό παιδί;
Ευρυδίκη: Τα καλά παιδιά δεν με αφορούν και πολύ...! (γέλια) Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά όταν ακούω κάποιους να λένε "αχ, τι καλό παιδί που είναι", ο τρόπος που το λένε είναι σαν να σε λυπούνται κιόλας! Στο χώρο μας είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα που υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, πολλές φορές αθέμιτος ανταγωνισμός, και αν είσαι λίγο παραπάνω καλός απ' όσο πρέπει δεν καταφέρνεις να επιβιώσεις. Πρέπει να είμαστε λίγο πιο σκληροί...
MC: Η χαρά και η λύπη βιώνονται αλλιώς με το τραγούδι;
Ευρυδίκη: Βέβαια. Είναι δύο τελείως διαφορετικά συναισθήματα. Αυτό το βλέπω και απ' τον εαυτό μου. Όταν για παράδειγμα είμαι χαρούμενη, έχω τη διάθεση ν' ακούω πιο "ζωντανά" κομμάτια. Απ' την άλλη πλευρά, όταν είμαι λυπημένη επιθυμώ το αντίθετο. Πολλές φορές ακόμα και ένα τραγούδι μπορεί να μας "ρίξει" ψυχολογικά. Αν είσαι σε καλή διάθεση και ακούσεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι, μπορεί να σε ταξιδέψει κάπου μακριά, σε δικές σου εμπειρίες και καταστάσεις που σε είχαν κάνει να αισθανθείς "κάπως" και μ' αυτό τον τρόπο τις ξαναζείς... Τελικά η μουσική είναι αυτή που μιλάει στις καρδιές μας.
MC: Τραγουδάς rock κομμάτια στις live εμφανίσεις σου, ενώ και κάποια δικά σου τραγούδια χαρακτηρίζονται από έντονα rock στοιχεία... Εσύ στη ζωή σου πόσο "rock" είσαι;
Ευρυδίκη: Ξέρεις, είναι λίγο μπερδεμένη η έννοια του rock τελικά... Γενικά, είμαι ένας πάρα πολύ θετικός άνθρωπος. Δεν ξέρω αν είμαι rock ή όχι... (γέλια)
MC: Νιώθεις πως η ζωή σου χρωστάει πράγματα ή ως Ευρυδίκη χρωστάς πράγματα στον εαυτό σου;
Ευρυδίκη: Ωραία ερώτηση... Δεν πιστεύω ότι η ζωή χρωστάει πράγματα στο καθένα από εμάς. Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε τη ζωή μας. Αν αγαπάμε τον εαυτό μας και αν πιστεύουμε σ' αυτόν, αν σκεφτόμαστε πάντα θετικά και με τέτοιο τρόπο ώστε να "προκαλούμε" τη ζωή να μας δίνει πράγματα ή αυτά που πιστεύουμε ότι μας αξίζουν, τότε μας έρχονται! Έχω πιάσει και 'γω τον εαυτό μου πολλές φορές να "γκαντεμιάσω" τη τύχη μου μόνη μου, να ξυπνάω με πολύ κακή διάθεση και όλα να τα βλέπω μαύρα. Όταν είμαι έτσι, όλα είναι πραγματικά μαύρα και δεν υπάρχει περίπτωση ν' αλλάξει κάτι... Π.χ. σήμερα με βρίσκεις πάρα πολύ χαρούμενη! Σηκώθηκα το πρωί και είπα "η ζωή είναι ωραία"! Όταν αντιμετωπίζουμε τη ζωή με χαμόγελο, όλα πάνε μια χαρά... Και δεν φαντάζεσαι τι γίνεται απ' το πρωί! Μπορεί π.χ. να χτυπήσουν τηλέφωνα ή να γίνονται προτάσεις και ξέρεις γιατί; Γιατί νομίζω πως εμείς τα προκαλούμε!
ΜC: Τα "ναι" ή τα "όχι" καθορίζουν τελικά τη ζωή μας;
Ευρυδίκη: Αυτό είναι σχετικό... Αν έχει να κάνει με το πώς βλέπεις τη ζωή σου, τότε θα σου έλεγα ναι. Ναι στη ζωή, ναι στα όμορφα πράγματα... Αλλά πολλές φορές χρειάζεται να λέμε και "όχι", πρέπει να ξέρουμε πότε θα λέμε "όχι". Είναι καλό να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα σ' αυτά τα δύο. Το ίδιο συμβαίνει με το σωστό ή το λάθος, το καλό ή το κακό. Πρέπει να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τι είναι καλό και τι κακό για εμάς και ανάλογα να πράττουμε.
MC: Καθώς περνάει ο χρόνος και με τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζεις, πόσο εύκολο είναι να παραμείνεις μέσα σου παιδί;
Ευρυδίκη: Νομίζω πάρα πολύ εύκολο, για μένα ειδικά...! (γέλια) Μπορεί να ευθύνεται λίγο και ο γιος μου ο Άγγελος σ' αυτό... Όταν έχεις ένα παιδί στο σπίτι, ναι μεν ωριμάζεις και γίνεσαι υπεύθυνος άνθρωπος αλλά αν ξέρεις να διαβάζεις τα μάτια του παιδιού σου, παραμένεις και 'συ παιδί! Όταν βλέπεις τι θέλει και τι ανάγκες έχει από σένα και όταν μοιράζεσαι μαζί του τις χαρές, τις αγωνίες και τα παιχνίδια του τότε δεν μεγαλώνεις...!
MC: Να ξαναγυρίσουμε λίγο στο "Όσο φεύγω γυρίζω", μιας που σ' αυτό το album συναντάμε και τις πρώτες σου συνθετικές και στιχουργικές "απόπειρες". Ποια ήταν η μεγαλύτερη σου αγωνία σε σχέση με τις δικές σου δημιουργίες; Η διαδικασία της τελικής τους μορφής στο studio ή η διάθεση με την οποία θα τα υποδεχτεί ο κόσμος;
Ευρυδίκη: Και τα δύο. Αρχικά από τη στιγμή που αποφάσισα να τα συμπεριλάβω στο cd, ήθελα να "βγουν" προς τα έξω όσο πιο ωραία γίνεται. Βέβαια, όταν έχεις στα χέρια σου ένα καλό τραγούδι, ό,τι και να γίνει στην ενορχήστρωση, πάλι καλό θα παραμείνει. Η ουσία είναι στη μελωδία και στο στίχο. Άρα το θέμα ήταν να πάρω γενικά γνώμες απ' τους συνεργάτες και τους φίλους μου για το αν αξίζει το κόπο να μπουν σ' αυτό το cd. Δεν μπορούσα να είμαι αντικειμενική με τα δικά μου τραγούδια, γι' αυτό και έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο η γνώμη των φίλων μου. Από 'κει και πέρα, σαφέστατα αγωνιούσα και για το πως θα τα δεχτεί ο κόσμος.
MC: Το "Ως το τέλος του κόσμου" είναι ένα τραγούδι που μοιράζεσαι με τον Δημήτρη Κοργιαλά, το οποίο "κλείνει" το cd αλλά τελευταία "ανοίγει" την αυλαία των live εμφανίσεών σας. Πως προέκυψε η ιδέα του ντουέτου;
Ευρυδίκη: Το "Πιάσε με" και το "Θυμάμαι" ήταν τα πρώτα τραγούδια που γράφτηκαν απ' τον Δημήτρη Κοργιαλά πριν ακόμα γνωριστούμε. Το "Ως το τέλος του κόσμου" ήταν το πρώτο τραγούδι που δημιουργήθηκε αφού γνωριστήκαμε και αποτελεί ένα απ' τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Θεωρώ ό,τι είναι απ' τα πιο ερωτικά κομμάτια που τραγούδησα ποτέ. Από τη πρώτη στιγμή που γράφτηκε, ήθελα να το τραγουδήσουμε μαζί.
MC: Τη περασμένη σεζόν έκανες και το ντεμπούτο σου στο θέατρο, στη παράσταση "Ο βασιλιάς και εγώ". Εκεί αντίκρισα μια Ευρυδίκη εντελώς διαφορετική που προσαρμόζεται πολύ καλά και στις ανάγκες ενός θεατρικού ρόλου... σε αντίθεση με την Ευρυδίκη επί σκηνής που εμφανίζεται ιδιαίτερα εκρηκτική και δυναμική! Έχεις σκεφτεί να πειραματιστείς ποτέ σε κάτι ανάλογο, που θα διατηρεί τη θεατρική του υπόσταση έχοντας πάντα ως βάση το τραγούδι; Π.χ μια σκηνοθετημένη παράσταση όπως αυτή που είχε παρουσιάσει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο Βεάκειο;
Ευρυδίκη: Θα μου άρεσε πάρα πολύ... Έτσι κι αλλιώς, κάποιες φορές επιχείρησα να κάνω συναυλίες με πιο θεατρική άποψη, δηλαδή να υπάρχει σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια... Είναι κάτι που μ' ενδιαφέρει και που στο μέλλον ναι, σίγουρα θα ξαναεπιχειρήσω κάτι τέτοιο.
MC: Ποια ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα που σου "γέννησε" η δημόσια εκδήλωση αγάπης του Γιώργου Θεοφάνους στα φετινά βραβεία Αρίων; Η ζυγαριά "έγειρε" περισσότερο στην αμηχανία και την έκπληξη της στιγμής ή στη τρυφερότητα και την αγάπη που έχεις για έναν άνθρωπο που μοιράστηκες τόσα χρόνια από τη ζωή σου μαζί του;
Ευρυδίκη: Και τα δύο. Αρχικά ήταν η έκπληξη, δεν το περίμενα. Την ίδια στιγμή, μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα ήταν η συνειδητοποίηση ότι περάσαμε τόσα χρόνια μαζί, γι' αυτό είναι ο άνθρωπός μου και θα συνεχίσει να είναι, όπως είμαι και εγώ γι' αυτόν. Ένιωσα πραγματικά πως με τίμησε με αυτή την αφιέρωσή του...
MC: Τελευταία η Κύπρος μας βρίσκεται στο επίκεντρο των γεγονότων. Πρώτα η ένταξή της στην Ε.Ε. και έπειτα το άνοιγμα των συνόρων μετά από 29 ολόκληρα χρόνια... Πως βλέπεις την εξέλιξη των πραγμάτων; Πιστεύεις στην ύπαρξη μιας λύσης που θα δικαίωνε και τις δύο πλευρές;
Ευρυδίκη: Αυτό εύχομαι, γιατί, προς το παρόν, τα πράγματα δεν νομίζω ότι είναι και ιδιαίτερα ευνοϊκά απ' τη δική μας πλευρά. Ναι μεν έχουν ανοίξει κατά κάποιο τρόπο τα σύνορα, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι οι Ελληνοκύπριοι να πηγαίνουν απλά ως φιλοξενούμενοι στα σπίτια τους για ένα καφέ. Φυσικά δεν το έχουν καταφέρει όλοι αυτό, αφού υπάρχουν κάποιοι Τούρκοι που δεν ανοίγουν τα σπίτια και υποστηρίζουν πως είναι δικά τους... Ακόμα και αυτοί όμως που έχουν καταφέρει να δουν τα σπίτια τους, φεύγουν με μεγαλύτερη πίκρα ακόμα. Όμως είναι τόσο μεγάλος ο πόθος να ξαναδείς το τόπο σου, που αποφασίζεις να πας ακόμα και ως επισκέπτης... Το μόνο που βολεύει τον Ντενκτάς και τη "κυβέρνησή του" - γιατί στην ουσία κυβέρνηση δεν υπάρχει - είναι τα εκατομμύρια πια δολάρια που ο λαός υποχρεώνεται να αφήνει σε ένα παράνομο κράτος. Αυτό που φοβάμαι είναι μήπως "βολευτούν" μ' αυτή τη κατάσταση και οι Τούρκοι δεν επιδιώξουν μία ουσιαστική λύση. Ίσως, κατά κάποιο τρόπο, η όλη κατάσταση οδηγήσει τους ξένους να μην ασχοληθούν και πάρα πολύ σοβαρά με το πρόβλημά μας και σκεφτούν "αφού είμαστε έτσι όπως είμαστε, ποιος ο λόγος να προχωρήσουμε και σε μια λύση"; Δεν ξέρω, ελπίζω να κάνω λάθος...
MC: Αν η μουσική ήταν ικανή να ενώσει δυο λαούς, ποιο τραγούδι θ' αφιέρωνες σ' αυτούς που κρατούσαν μία χώρα μοιρασμένη στα δύο τόσα χρόνια;
Ευρυδίκη: Σαφέστατα το τραγούδι του Μάριου Τόκα "Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο", που τους στίχους έχει γράψει μια Τουρκοκύπρια...
MC: Η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε παλιότερη συνέντευξή της είχε πει: "Επάνω σε μια σκηνή είναι μια άλλη ζωή". Αν έτσι τη διαισθάνεσαι, πως θα τη περιέγραφες με λίγες λέξεις;
Ευρυδίκη: Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μια άλλη ζωή, ένας άλλος κόσμος... Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό που λίγοι μπορούν να το βιώσουν. Πολλές φορές ο κόσμος εισπράττει αυτό που εμείς αισθανόμαστε αλλά νομίζω πως τελικά δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό ακριβώς και πώς εμείς ζούμε πάνω στη σκηνή... Είναι κάτι που το νιώθει μόνο ο καλλιτέχνης και είναι αυτή η μαγεία που μας κάνει συνέχεια να θέλουμε να είμαστε εκεί. Όσες δυσκολίες και αν περάσουμε, όσες πίκρες κι αν υπάρχουν σ' αυτή τη δουλειά, η μαγεία τη στιγμή που τραγουδάς είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορείς να την ανταλλάξεις με τίποτα!
MC: Και ο ρόλος του κοινού πόσο επηρεάζει αυτή τη λειτουργία;
Ευρυδίκη: Είναι όμορφο, είναι πολύ σημαντικό το χειροκρότημα... Είναι όμως εξίσου σημαντικό να μην εξαρτόμαστε μόνο από αυτό. Αν δεν σε χειροκροτήσει το κοινό, είναι λάθος να "πέφτεις" ψυχολογικά και να μη μπορείς να ζήσεις αυτό που πρέπει να ζήσεις πάνω στη σκηνή. Αυτό εξαρτάται και από εμάς πολλές φορές, δηλαδή το τι μεταδίδουμε στο κοινό. Αν είσαι εκεί και περιμένεις απ' τον κόσμο να σε "ανεβάσει" για να μπορείς να τραγουδήσεις, δεν θα τα καταφέρεις. Πρέπει να έχεις πράγματα να δώσεις και πρώτα απ' όλα, πρέπει να το κάνεις για σένα.
MC: Και ποια είναι τα συναισθήματα όταν σβήσουν τα φώτα;
Ευρυδίκη: Είναι λίγο σκληρό όταν επιστρέφεις σπίτι σου γιατί νιώθεις σαν να έχει τελειώσει ένα όνειρο. Αλλά μπορείς να ονειρεύεσαι την επόμενη φορά και αυτό είναι το πιο όμορφο... Έτσι αυτό δεν σταματάει ποτέ
Απο το site: Music Corner
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου