MAD Interview

MAD VIEW

Η Ευρυδίκη επέστρεψε με τέτοια φόρα που είναι πλέον λίγο δύσκολο να φανταστείς ότι όντως βρίσκεται...στο ίδιο βαγόνι με διάφορα άλλα μυστήρια που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Για του λόγου το αληθές, διαβάστε την παρακάτω συνέντευξη που παραχώρησε στο mad.tv και ετοιμαστείτε να φωνάξετε: go, girl, go!


MAD INTERVIEW

Κατ' αρχήν, θέλω να μου πεις αν κάποιες συγκεκριμένες μουσικές που άκουγες τον τελευταίο καιρό έχουν επηρεάσει τον ήχο του νέου σου album "Στο Ίδιο Βαγόνι"
Η αλήθεια είναι ότι ακούω πολύ μουσική αλλά όχι απαραίτητα κάτι νέο με σκοπό να φτιάξω και εγώ τέτοιον ήχο - βέβαια, υποσυνείδητα ίσως και να συμβαίνει αυτό...Πάντως, ακούω λίγη ελληνική μουσική και πολύ ξένη και το σπουδαιότερο ακούω παντού μουσική - στο σπίτι, στο αυτοκίνητο - ξεκινώντας πάντα από παλιά αγαπημένα μου albums προσπαθώντας βέβαια να είμαι ανοιχτή και σε καινούργια πράγματα. Εσχάτως ακούω πολύ dark electro, χωρίς να είμαι fan από παλαιότερα, τόσο από σχετικά με τον ήχο συγκροτήματα του εξωτερικού όσο και δικά μας σχήματα που τα καταφέρνουν και μία χαρά μάλιστα!

Πιστεύεις ότι αυτή η τάση όλο και περισσότερων ανθρώπων να επιστρέψουν στο dark electro έχει να κάνει με μία ανάγκη να ανακαλύψουμε ξανά τα συναισθήματά μας που όλο και κάπου χάνονται μέσα στην πολύχρωμη παραζάλη που ζούμε;
Σαφώς μιας και οτιδήποτε μας το δίνουν σε μεγάλες ποσότητες ( είτε αυτό λέγεται τεχνολογικός εξοπλισμός ή πολύχρωμα θεάματα ) μας τρελαίνει στο τέλος και προσπαθούμε να το αποφύγουμε ψάχνοντας ξανά τον εαυτό μας. Έχουμε φτάσει σήμερα στο σημείο να μην βλέπουμε φίλους, οικογένειες, περπατάμε μόνοι μας στον δρόμο και έτσι αισθανόμαστε έντονα πλέον την ανάγκη να ψάξουμε ξανά τον εαυτό μας μέσα από τα συναισθήματά μας...

Ποια είναι η αγαπημένη σου δεκαετία; Τα 80s, τα 90s ή τα 00s;
Σίγουρα τα 80s τόσο λόγω μουσικής όσο και γιατί τότε τελείωνα το λύκειο και έφευγα για σπουδές άρα τότε ξεκινούσε η πραγματική περίοδος "ελευθερίας" μου για να κάνω πράγματα μόνη μου. Και μουσικά όμως μιλώντας, δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα πολύ νέοι καλλιτέχνες στρέφονται ξανά στα 80s για έμπνευση όπως και το ότι όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι γεμίζουν όλους αυτούς τους χώρους που παίζουν 80s μουσική...

To cd σου ξεκινάει με τον στίχο "μέσα από τα χρώματα τα μπλε, τα μωβ και τα γαλάζια"...ποιο από τα τρία χρώματα αγαπάς περισσότερο;
Το μωβ μιας και το αισθάνομαι πιο κοντά στη ψυχοσύνθεσή μου...μου αρέσει που δεν το χρησιμοποιούμε συχνά, που αρέσει που δεν είναι ούτε πολύ σκοτεινό αλλά ούτε και πολύ φωτεινό - είναι κάπου στη μέση...άλλωστε, μου αρέσει να είμαι μελαγχολική με μία δόση όμως φωτεινότητας και ως εκ τούτου το μωβ μου ταιριάζει...

Είναι το κομμάτι "36" ( η απόλυτη παραδοχή δηλαδή της ηλικίας σου στο κοινό ) η δική σου διάθεση να προσκαλέσεις τους fan να γίνουν μέρος της ανθρώπινής σου διάστασης;
Καταρχήν αυτό το κομμάτι μου αρέσει πολύ μιας και μου αρέσει να γράφω μουσική...δεν δηλώνω συνθέτης, το είχα βέβαια όνειρο μιας και δεν θα ήμουν η ίδια αν δεν μπορούσα να γράφω και εγώ μουσική. Είναι διαφορετικά στο live να ερμηνεύεις κομμάτια που τα έχεις γράψει μόνος σου, αισθάνεσαι μία αλήθεια! Οι φίλοι μου μεγαλώνουν και αυτοί παράλληλα με εμένα και βλέπω ότι εξακολουθούν να κρύβουν ένα παιδί μέσα τους, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε πολλούς άλλους, και έτσι πιστεύω ότι το "36" θα αγγίξει πολλούς. Όταν το έγραφα ένιωθα κάπως άβολα - ο γιος μου μεγάλωνε, άλλαζαν οι υποχρεώσεις μου και έτσι είχα κάποιο άγχος για το μέλλον μου. Με το κομμάτι αυτό όμως ήθελα να θυμηθώ ότι θα έπρεπε να χαίρομαι για το μέλλον! Στην πρώτη ακρόαση των κομματιών που θα έμπαιναν στο album κάποιοι δεν ήταν και πολύ σίγουροι για το αν θα έπρεπε να το συμπεριλάβω στο album, αλλά τελικά κατάλαβαν ότι είναι πολύ γλυκό και ότι δεν πρέπει κανείς να ντρέπεται να δηλώνει δημοσίως αυτό που πραγματικά είναι, αυτό που θέλει να κάνει και το πως θέλει να επικοινωνεί...

Η μουσική σου είναι περισσότερο pop rock ή electro pop;
Περισσότερο pop rock και λιγότερο electro pop, την electro pop πλευρά άλλωστε την εκφράζουν καλύτερα συγκροτήματα όπως οι Μίκρο και οι Astyplaz αλλά και ο Δημήτρης Κοργιαλάς. Εμένα απλά μου αρέσει να παίζω με τους ήχους και να μην ακουμπάω μόνο τα σύγχρονα είδη μουσικής. Τις περισσότερες φορές ξεκινάω από τον στίχο και η μουσική ακολουθεί και έτσι μπορεί τελικά το κομμάτι να καταλήξει αρκετά rock όπως συνέβη και στην περίπτωση του "Ποτάμι Μαύρο" (σ.σ. το κομμάτι που κλείνει το cd της )

...άρα σύμφωνα με τα παραπάνω ήρθε μάλλον ως φυσικό επακόλουθο η συνεργασία σου με τη Τζώρτζια των Μπλέ
Τη Τζώρτζια την ήξερα από παλιά, πριν πάει στους Μπλέ, θεωρώ ότι έχουμε "κοντινούς" ήχους όπως επίσης πως είναι καταπληκτική, έχει τρομερή σκηνική παρουσία και πραγματικά χαίρομαι για την εξέλιξή της..

...και με τον Δημήτρη Κοργιαλά;
To album έχει την αισθητική του Δημήτρη, βγήκε το δικό του χρώμα...άλλωστε επιμελήθηκε τόσο την ενορχήστρωση όσο και την εκτέλεση παραγωγής (σ.σ. η Ευρυδίκη έχει την διεύθυνση παραγωγής στο νέο της αυτό album ). O Δημήτρης έχει τρομερό ταλέντο...

Ποιο είναι το αγαπημένο σου film;
To "Dead Poet' s Society (Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών)" (σ.σ. πιο ταιριαστό film για την κοσμοθεωρία της Ευρυδίκης δεν θα μπορούσα να σκεφτώ )

Θα ήθελα με μία μόνο ατάκα να μου χαρακτηρίσεις το κάθε κομμάτι του νέου σου album... Πάμε...
"Αυτό Που Πάντα Ήξερα" - Επιθυμία...
"Στο Ίδιο Βαγόνι" - Ερωτικός στόχος ζωής...
"Να Με Κρατάς" - Μία αισιόδοξη προσμονή...
"Αν Είναι Η Αγάπη Δυνατή..." - Η αληθινή αγάπη είναι παντοτινή...
"Θέλω Τόσο Να Σε Δω" - Ελπίδα...
"Ζωή Να Μπω" - Ποιος θα διεκδικήσει τη ζωή μου;
"Μόνο Εσένα" - Παραδοχή...
"36" - Η αλήθεια μου...
"Όσο Χτυπάει η Καρδιά Σου" - Είμαι μια χαρά αν εσύ είσαι καλά...
"Tώρα Φεύγω" - Έτοιμη για όλα...
"Να Θυμάσαι" - Γύρισα για να θυμηθώ πώς αισθανόμουν...
"4+4 ( Τέσσερα Τζιαι Τέσσερα )" - Μωβ...
"Ποτάμι Μαύρο" - Η κορύφωση του αναπάντεχου...

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω πως καταφέρνεις και είσαι τόσο διαφορετική από όλα όσα συμβαίνουν τόσο στους καταλόγους επιτυχιών της χώρας μας όσο και στη νυχτερινή μας διασκέδαση
Κοίτα, αρχικά όλο αυτό που βιώνουμε με προβλημάτισε...Βρέθηκα στον χώρο χωρίς να ξέρω σχεδόν τίποτα και με μόνο όνειρο να κάνω ένα album όπως εγώ το είχα φανταστεί...στην πορεία είδα ότι αυτό είναι λίγο δύσκολο, ίσως ο χώρος να μην χωρούσε επακριβώς τα όνειρά μου και ανησύχησα...βάδιζα σε ένα μονοπάτι που για αλλού ξεκίνησα και αλλού έβλεπα να καταλήγει! Τότε αποφάσισα να κρατήσω ηθελημένα αποστάσεις και να ακολουθήσω την καρδιά μου, να βγάλω την δική μου αλήθεια και με απόλυτη ειλικρίνεια αλλά κυρίως να μην βλέπω τι γίνεται γύρω μου και να μην παρασύρομαι σε ανούσιες συγκρίσεις. Ένας καλλιτέχνης δεν οφείλει να κάνει αγώνα δρόμου - αυτό το κάνουν οι "επαγγελματίες"! Πρέπει να είμαστε όσο περισσότερο μπορούμε τίμιοι...οκ, ξέρω πως δουλεύει το σύστημα, ξέρω τι ζητάει ο κόσμος. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οφείλω να κάνω και εγώ το ίδιο και ούτε πως οφείλω να στεναχωριέμαι για τα χρήματα που παίρνω ή για τους μικρούς χώρους που δουλεύω...

Η ώρα είναι 23.30 και κάπου εδώ τελείωσε η συνομιλία μου με την Ευρυδίκη...αφήνω νωχελικά την τηλεόρασή μου ανοιχτή χωρίς λόγο και αιτία και κοιτάω ξανά το εξώφυλλο του νέου της cd. Να σου πω καληνύχτα; Όχι! Καλύτερα να κλείσω λέγοντάς σου "see U underneath the purple rain"...