Πρωτοχρονιά στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
Θα ήθελα να σας μεταφέρω τίς ιδιαίτερα καλές εντυπώσεις που μού άφησε ένα ακόμη ξημέρωμα Πρωτοχρονιάς στον συγκεκριμένο χώρο...
Το ρολόι δείχνει περίπου μισή ώρα μετά την αλλαγή τού Χρόνου και αποφασίζω να εκδράμω και να συντονίσω την παρέα μέσω κινητής τηλεφωνίας...
Aυτό στάθηκε αδύνατο για αρκετή ώρα αφού, ως συνήθως, τα δίκτυα είχαν υπερφορτωθεί, όμως η επιλογή για το Πρωτοχρονιάτικο περιβάλλον αποδείχθηκε πολύ καλή:
Βασίλης, Ευριδίκη & Όναρ στο Γυάλινο...
Γύρω στίς δύο, και κάτω από δυνατή μα εξυγιαντική για την αρρωστούπολή μας βροχή, φθάνουμε στον προορισμό μας...εκεί μάς περιμένουν δύο ολίγον τί δυσάρεστες εκπλήξεις...
Κατ'αρχήν, μία δυσδιάκριτη βαββούρα από σύγχρονα λαικά, νομίζουν, άσματα που μάς κάνει ν'απορήσουμε...ευτυχώς η διευκρίνιση πως το Γυάλινο εγκαινίασε φέτος και μία δεύτερη Σκηνή με νέους καλλιτέχνες μάς φέρνει στον...ίσιο δρόμο, άλλωστε Γυάλινο είναι...ας τα κάνουν και λίγο γυαλιά-καρφιά...
Κατά δεύτερο δε λόγο, η σχετικά μικρή για την απήχηση τών καλλιτεχνών προσέλευση...νά'ταν η βροχή; νά'ταν η παρουσία τους για αρκετές ημέρες ήδη στον συγκεκριμένο χώρο;...ή έχει πέσει πείνα;...πάντως αργότερα δεν ξέρω αν γέμισε γιατί κύτταζα συνεχώς πρός την σκηνή, για πολλούς λόγους που θα σάς εξηγήσω παρακάτω.
Πράγματι, ο χώρος δεν ήταν όσο γεμάτος περίμενα, όμως εκτός από αυτό παρατήρησα πως και ο παρευρισκόμενος κόσμος δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης και ξεσηκωνόταν αραιά και πού...μού θύμισε δε μία φιλενάδα μου που όταν την πήγα σε ένα γνωστό μεταλλάδικο απόρησε "μα αυτοί δεν χορεύουν όπως παλιά"..."να λοιπόν" σκέφθηκα "που η βαρεμάρα δεν κάνει διακρίσεις", σίγουρα δε οι καλλιτέχνες και τα τραγούδια δεν έφταιγαν ούτε στην μία μα ούτε στην άλλη περίπτωση.
Αλλά ας μπούμε στο "ζουμί", με αντίστροφη χρονολογική σειρά παρουσίας τών καλλιτεχνών στην γενικώτερη μουσική σκηνή μας, επιτρέψτε μου.
Οι Όναρ στέκονται στην σκηνή πολύ καλά, παίζουν με κέφι και είναι φανερό πως δεν καταξιώθηκαν τυχαία...και πιστέψτε με, το ύφος που έχουν διαλέξει δεν με διεγείρει ιδιαίτερα, τα δύο δε βασικά τους μέλη ήταν συνεχώς με το χαμόγελο στο στόμα, ιδιαίτερα η τραγουδίστριά τους που αδικείται στήν τηλεόραση...μιλάμε για πολύ γλυκιά και ωραία γυναίκα - ο πρώτος λόγος πού σάς έλεγα, η οποία μάλιστα αποδίδει πολύ καλά τα παλιά λαικά...
Για την Ευριδίκη τί να πει κανείς...είναι κουκλίτσα, έχει φωνάρα, διασκευάζει με άνεση τα πάντα - αν εξαιρέσουμε ένα-δυό τραγούδια όπου υπερέβαλε στίς κορώνες, ενώ εμφανίστηκε και με μπλουζάκι Motorhead - ο δεύτερος λόγος...
Ο δε Βασίλης Παπακωνσταντίνου πραγματικά...δεν καταλαβαίνει τίποτα: παρά το χτυπημένο πόδι του δεν έφυγε σχεδόν καθόλου από την σκηνή, γέμιζε τον χώρο με την άγριο-ρόκ-φωνάρα του, μοιραζόταν τα πάντα με τούς νεώτερούς του αλλά έμενε και μονάχος στούς μονολόγους του, είχε δε και τίς δύο υπέροχες τραγουδίστριες που τον συνοδεύουν καιρό τώρα...ενώ έριχνε και τίς απαραίτητες τρυφερές ματιές στην σύζυγο από την γωνιά τής σκηνής...είναι ωραίος, και βασικός λόγος να μην ξεκολλήσεις από την σκηνή.
Η πιο ζόρικη στιγμή, κατά την γνώμη μου, ήταν όταν βρέθηκαν μόνες οι έξη (6) γυναίκες τής παρέας και μάς χάρισαν το...Knocking on Heaven's door...αν θυμάμαι καλά, γιατί μού είχαν - καλώς ή κακώς - αποσπάσει την προσοχή σε σκέψεις τού τύπου "τελικά...υπάρχει θεός", ενώ είχαν αλλάξει και όργανα: η κοπέλλα από τα πλήκτρα στο μπάσσο, η άλλη τραγουδίστρια τού Βασίλη στα τύμπανα...με άγριες ρυθμικές διαθέσεις μάλιστα, η Ευριδίκη με την κοπελλιά τών Όναρ στίς κιθάρες, οι δύο που απέμειναν στίς θέσεις τους στο βιολί και στα πλήκτρα επίσης...νά σοβαρός κι επαγγελματικός ανασχηματισμός κύριοι πολιτικοί, ανοίξτε λίγο τα ματάκια σας (συγγνώμη... παρασύρθηκα).
Το κύρος όλων τών υπόλοιπων μουσικών που συμμετείχαν είναι δεδομένο και νομίζω μού συγχωρεί το ότι δεν αναφέρθηκα ιδιαίτερα σε εκείνους, άλλωστε χωρίς αυτούς δεν θα γινόταν τίποτε απ'όσα περιγράφω...και σάς βεβαιώνω πως δεν μπορώ να αποδώσω την ατμόσφαιρα αυτής τής γιορτής...γιορτής κεφιού, επαγγελματισμού, συναδελφικότητας... χαρακτηριστικών που σπανίζουν στίς μέρες μας...
...όμως η ώρα είναι περασμένες έξη και ο Βασίλης ανακοινώνει το κλείσιμο "με το...μοναδικό Ελληνικό Τσιφτετέλι που βρήκαμε"...και από τα μεγάφωνα ακούγεται αυτή η Αραβο-Τράνς επιτυχία που οδηγεί άπαντες σε...παρωδική έκσταση.
Δεν ξέρω την γνώμη σας αλλά για μένα το Γυάλινο αρχίζει ν'αποτελεί κάτι σαν εγγύηση για όμορφες βραδιές...άλλωστε και πέρυσι οι Μπλέ, Ελένη Πέτα & Ζιώγαλας έδωσαν ρέστα...προσοχή όμως, μην μπερδευτείτε, γιατί φεύγοντας μάς ξανάρθε η βαββούρα από τον πάνω όροφο...
ΥΓ. Η Τάνια είναι περίπτωση, ίσως γιατί είναι στα γούστα μου, τσεκάρετέ την...αν και στο Paradise City έλειπε η...βαρβατίλα τών Guns'n'Roses
Επίσης, τί θα γίνει με τούς ηχολήπτες μας; Πόσο καιρό ακόμη θα σπάνε τ'αυτιά τών μουσικών; Απορώ που ο Παπακωνσταντίνου δεν έδωσε καμμιά γερή...μυτιά στον συγκεκριμένο!
Παρεμπιπτόντως, διαφωνώ με το "Βασίλη, Βασίλη, με την μεγάλη μύτη" που φώναζαν όλοι...ο χώρος ήταν...μικρός.
Το ρολόι δείχνει περίπου μισή ώρα μετά την αλλαγή τού Χρόνου και αποφασίζω να εκδράμω και να συντονίσω την παρέα μέσω κινητής τηλεφωνίας...
Aυτό στάθηκε αδύνατο για αρκετή ώρα αφού, ως συνήθως, τα δίκτυα είχαν υπερφορτωθεί, όμως η επιλογή για το Πρωτοχρονιάτικο περιβάλλον αποδείχθηκε πολύ καλή:
Βασίλης, Ευριδίκη & Όναρ στο Γυάλινο...
Γύρω στίς δύο, και κάτω από δυνατή μα εξυγιαντική για την αρρωστούπολή μας βροχή, φθάνουμε στον προορισμό μας...εκεί μάς περιμένουν δύο ολίγον τί δυσάρεστες εκπλήξεις...
Κατ'αρχήν, μία δυσδιάκριτη βαββούρα από σύγχρονα λαικά, νομίζουν, άσματα που μάς κάνει ν'απορήσουμε...ευτυχώς η διευκρίνιση πως το Γυάλινο εγκαινίασε φέτος και μία δεύτερη Σκηνή με νέους καλλιτέχνες μάς φέρνει στον...ίσιο δρόμο, άλλωστε Γυάλινο είναι...ας τα κάνουν και λίγο γυαλιά-καρφιά...
Κατά δεύτερο δε λόγο, η σχετικά μικρή για την απήχηση τών καλλιτεχνών προσέλευση...νά'ταν η βροχή; νά'ταν η παρουσία τους για αρκετές ημέρες ήδη στον συγκεκριμένο χώρο;...ή έχει πέσει πείνα;...πάντως αργότερα δεν ξέρω αν γέμισε γιατί κύτταζα συνεχώς πρός την σκηνή, για πολλούς λόγους που θα σάς εξηγήσω παρακάτω.
Πράγματι, ο χώρος δεν ήταν όσο γεμάτος περίμενα, όμως εκτός από αυτό παρατήρησα πως και ο παρευρισκόμενος κόσμος δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης και ξεσηκωνόταν αραιά και πού...μού θύμισε δε μία φιλενάδα μου που όταν την πήγα σε ένα γνωστό μεταλλάδικο απόρησε "μα αυτοί δεν χορεύουν όπως παλιά"..."να λοιπόν" σκέφθηκα "που η βαρεμάρα δεν κάνει διακρίσεις", σίγουρα δε οι καλλιτέχνες και τα τραγούδια δεν έφταιγαν ούτε στην μία μα ούτε στην άλλη περίπτωση.
Αλλά ας μπούμε στο "ζουμί", με αντίστροφη χρονολογική σειρά παρουσίας τών καλλιτεχνών στην γενικώτερη μουσική σκηνή μας, επιτρέψτε μου.
Οι Όναρ στέκονται στην σκηνή πολύ καλά, παίζουν με κέφι και είναι φανερό πως δεν καταξιώθηκαν τυχαία...και πιστέψτε με, το ύφος που έχουν διαλέξει δεν με διεγείρει ιδιαίτερα, τα δύο δε βασικά τους μέλη ήταν συνεχώς με το χαμόγελο στο στόμα, ιδιαίτερα η τραγουδίστριά τους που αδικείται στήν τηλεόραση...μιλάμε για πολύ γλυκιά και ωραία γυναίκα - ο πρώτος λόγος πού σάς έλεγα, η οποία μάλιστα αποδίδει πολύ καλά τα παλιά λαικά...
Για την Ευριδίκη τί να πει κανείς...είναι κουκλίτσα, έχει φωνάρα, διασκευάζει με άνεση τα πάντα - αν εξαιρέσουμε ένα-δυό τραγούδια όπου υπερέβαλε στίς κορώνες, ενώ εμφανίστηκε και με μπλουζάκι Motorhead - ο δεύτερος λόγος...
Ο δε Βασίλης Παπακωνσταντίνου πραγματικά...δεν καταλαβαίνει τίποτα: παρά το χτυπημένο πόδι του δεν έφυγε σχεδόν καθόλου από την σκηνή, γέμιζε τον χώρο με την άγριο-ρόκ-φωνάρα του, μοιραζόταν τα πάντα με τούς νεώτερούς του αλλά έμενε και μονάχος στούς μονολόγους του, είχε δε και τίς δύο υπέροχες τραγουδίστριες που τον συνοδεύουν καιρό τώρα...ενώ έριχνε και τίς απαραίτητες τρυφερές ματιές στην σύζυγο από την γωνιά τής σκηνής...είναι ωραίος, και βασικός λόγος να μην ξεκολλήσεις από την σκηνή.
Η πιο ζόρικη στιγμή, κατά την γνώμη μου, ήταν όταν βρέθηκαν μόνες οι έξη (6) γυναίκες τής παρέας και μάς χάρισαν το...Knocking on Heaven's door...αν θυμάμαι καλά, γιατί μού είχαν - καλώς ή κακώς - αποσπάσει την προσοχή σε σκέψεις τού τύπου "τελικά...υπάρχει θεός", ενώ είχαν αλλάξει και όργανα: η κοπέλλα από τα πλήκτρα στο μπάσσο, η άλλη τραγουδίστρια τού Βασίλη στα τύμπανα...με άγριες ρυθμικές διαθέσεις μάλιστα, η Ευριδίκη με την κοπελλιά τών Όναρ στίς κιθάρες, οι δύο που απέμειναν στίς θέσεις τους στο βιολί και στα πλήκτρα επίσης...νά σοβαρός κι επαγγελματικός ανασχηματισμός κύριοι πολιτικοί, ανοίξτε λίγο τα ματάκια σας (συγγνώμη... παρασύρθηκα).
Το κύρος όλων τών υπόλοιπων μουσικών που συμμετείχαν είναι δεδομένο και νομίζω μού συγχωρεί το ότι δεν αναφέρθηκα ιδιαίτερα σε εκείνους, άλλωστε χωρίς αυτούς δεν θα γινόταν τίποτε απ'όσα περιγράφω...και σάς βεβαιώνω πως δεν μπορώ να αποδώσω την ατμόσφαιρα αυτής τής γιορτής...γιορτής κεφιού, επαγγελματισμού, συναδελφικότητας... χαρακτηριστικών που σπανίζουν στίς μέρες μας...
...όμως η ώρα είναι περασμένες έξη και ο Βασίλης ανακοινώνει το κλείσιμο "με το...μοναδικό Ελληνικό Τσιφτετέλι που βρήκαμε"...και από τα μεγάφωνα ακούγεται αυτή η Αραβο-Τράνς επιτυχία που οδηγεί άπαντες σε...παρωδική έκσταση.
Δεν ξέρω την γνώμη σας αλλά για μένα το Γυάλινο αρχίζει ν'αποτελεί κάτι σαν εγγύηση για όμορφες βραδιές...άλλωστε και πέρυσι οι Μπλέ, Ελένη Πέτα & Ζιώγαλας έδωσαν ρέστα...προσοχή όμως, μην μπερδευτείτε, γιατί φεύγοντας μάς ξανάρθε η βαββούρα από τον πάνω όροφο...
ΥΓ. Η Τάνια είναι περίπτωση, ίσως γιατί είναι στα γούστα μου, τσεκάρετέ την...αν και στο Paradise City έλειπε η...βαρβατίλα τών Guns'n'Roses
Επίσης, τί θα γίνει με τούς ηχολήπτες μας; Πόσο καιρό ακόμη θα σπάνε τ'αυτιά τών μουσικών; Απορώ που ο Παπακωνσταντίνου δεν έδωσε καμμιά γερή...μυτιά στον συγκεκριμένο!
Παρεμπιπτόντως, διαφωνώ με το "Βασίλη, Βασίλη, με την μεγάλη μύτη" που φώναζαν όλοι...ο χώρος ήταν...μικρός.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου